Για χρόνια είχα επαγγελματική ενασχόληση με τη θάλασσα και τον υποβρύχιο κόσμο και έτσι δεν είχα τον απαραίτητο χρόνο να αφιερώσω στο βουνό. Φυσικά όλο και σε κάποια βουνοκορφή έβρισκα την ευκαιρία να περπατήσω, να χαλαρώσω, να καταφέρω να περάσω έστω και λίγο χρόνο μέσα σε αυτό το μεγαλείο που με κέρδιζε ολοένα και περισσότερο! Ένιωθα την ηρεμία και γαλήνη όπως και στο βυθό, χωρίς όμως όλο αυτόν τον εξοπλισμό, μόνο το σώμα και η ψυχή μου..
Έτσι, το Σεπτέμβριο του 2011 τόλμησα να ζητήσω από τον άνθρωπο που το όνομά του είναι συνυφασμένο με το βουνό, Μιχάλη Στύλλα, να με βοηθήσει σε αυτό το επιχείρημα και να με ξεναγήσει τρέχοντας πλέον στα μονοπάτια του Ολύμπου! Αυτό ήταν, το βάπτισμα έγινε! Έτρεχε μπροστά μου δίνοντάς μου παράλληλα συμβουλές για το πώς πρέπει να κινούμαι στο μονοπάτι, πώς να πέφτω και ότι άλλο έχει να κάνει με αυτό που αποκαλούμε ορεινό τρέξιμο.
Το μικρόβιο είχε μπει για τα καλά μέσα μου και εξαπλωνόταν με γοργούς ρυθμούς. Όποτε έβρισκα ευκαιρία ανέβαινα Όλυμπο, έτρεχα στον Υμηττό, στην Πεντέλη και ήμουν πολύ χαρούμενη γι΄ αυτό!
Τον Οκτώβριο του 2012 ζήτησα πάλι από το Μιχάλη να με πάρει μαζί του στο ROUT. Ήθελα να τον βοηθήσω αλλά και να ζήσω αυτή την εμπειρία έστω και ως εξωτερικός παράγοντας. Αυτό ήταν! Με το που πάτησα το πόδι μου σε αυτό το περιβάλλον και γνώρισα όλη αυτή την οικογένεια του ROUT, είπα μέσα μου: “Τζο … εδώ θα έρθεις και θα τρέξεις”.
Ξεκίνησα πλέον εντατικά. Ζήτησα τη βοήθεια του Δημήτρη Κασίμη μέσα από ένα προπονητικό πρόγραμμα, ζητούσα συμβουλές από την πολύ καλή μου φίλη και αθλήτρια Rannelle McCoy, το Pilabox Studio, Attodash Hellas και ο δύσκολος ανηφορικός δρόμος απλωνόταν πλέον μπροστά μου. “Είχα και έχω πολύ δουλειά”, ήταν συνέχεια αυτό που έλεγα και λέω στον εαυτό μου. Μου έλειπαν όμως οι αγώνες κριτήρια και αυτό με στενοχωρούσε αλλά έπρεπε να κάνω υπομονή, ώσπου μαθαίνω ότι διοργανώνεται ο αγώνας των 50 μιλίων και αποτελεί πρόκριση για τα 100 μίλια. Ο Θεός με αγαπά συλλογίστηκα, Τζο να η μεγάλη σου ευκαιρία..!!
Έτσι, βρέθηκα το καλοκαίρι στη γραμμή εκκίνησης των 50 μιλίων μαζί με το Νίκο Ραπτόπουλο και πολλά χαμόγελα! Ο αγώνας κύλησε άνετα. Τερματίσαμε με χαρά και εκεί πήρα την απόφαση και το ρίσκο να δηλώσω συμμετοχή κατευθείαν στα 100 μίλια! Το γνωρίζω πολύ καλά πως η απόφασή μου αυτή εγκυμονούσε πολλούς κινδύνους μιας και δεν τρέχω μεγάλο διάστημα και το σώμα μου δεν είναι έτοιμο για τόσο μεγάλες επιβαρύνσεις, όμως η καρδιά μου το ήθελε τόσο πολύ που δε σκέφτηκα τίποτα άλλο παρά πώς θα δουλέψω μέχρι τότε και θα προσπαθήσω για το καλύτερο!
Όσο πλησίαζε ο καιρός το άγχος μεγάλο, ο κόμπος στο στομάχι μόνιμος αλλά η ψυχή μου πετούσε ψηλά! Έφτασα στο δασικό χωριό με τα συναισθήματα αλληλοσυγκρουόμενα. Από τη μία χαρά και ανυπομονησία και από την άλλη φόβος! Σκεφτόμουν … άντε επιτέλους να ξεκινήσω να τρέχω, να μπω στο δάσος και να γίνω ένα με αυτό και εκεί θα μου περάσουν όλα. Η ώρα έφτασε και ναι, ήμουν πλέον χαρούμενη που θα ξεκινήσει το ταξίδι μου και η προσωπική μάχη με τον εαυτό μου. Οι κουδούνες ηχούσαν βροντερά, ενθαρρυντικά πλημμυρίζοντας την καρδιά μου με έντονα συναισθήματα. 5..4..3..2..1..0 και φύγαμε!!!!
Ξεκίνησα αργά, ήρεμα και προσπαθούσα μέσα από την απειρία μου να βρω το ρυθμό μου έχοντας ως οδηγό το ίδιο μου το σώμα. Αυτό είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου: “Τζο, θα ακούς μόνο την καρδούλα σου”. Τα πρώτα χιλιόμετρα κύλησαν ομαλά όπου με περίμενε και μια μεγάλη έκπληξη! Δημήτρης Κασίμης σε μέρος της διαδρομής να με ενθαρρύνει! Τον ευχαριστώ θερμά! Φτάνοντας στον πρώτο μεγάλο σταθμό χωρίς να το καταλάβω! Ζαρκαδιά-1 και μεγάλη χαρά αντικρίζοντας τους δικούς μου ανθρώπους, Αργύρη και Μπάμπη, τις δύο φίλες από το βουνό, Ελπίδα και Σία, αλλά και όλους τους υπόλοιπους που μου χαμογελούσαν και μου έδιναν κουράγιο να συνεχίσω!
Δεν ήθελα να κάτσω ιδιαίτερα, πέρα από τις απαραίτητες διαδικασίες και… φύγαμε! Ξεκινούσε ανηφόρα και υιοθέτησα έναν άνετο ρυθμό και απλά προχωρούσα απολαμβάνοντας τη φύση. Πόσο όμορφα είναι συλλογίστηκα και πόσο τυχερή είμαι που βρίσκομαι εδώ! Κάτι το οποίο επανέλαβα πολλές φορές μέχρι να τερματίσω. Κάθε λεπτό που περνούσε ήταν και ένα διαφορετικό άγγιγμα ψυχής, προσπαθώντας να αφουγκραστώ το μεγαλείο της φύσης που απλόχερα ξεγλιστρούσε μπροστά μου. Χωρίς να το καταλάβω να και ο επόμενος σταθμός! Κρούσοβο! Εδώ έπρεπε να αλλάξω, να προετοιμαστώ για τη νύχτα που τόσο ανυπομονούσα να ζήσω! Πάλι οι δικοί μου άνθρωποι να με φροντίσουν, να με αγκαλιάσουν και να με ενθαρρύνουν λέγοντάς μου πως είμαι και φαίνομαι καλά! Μα ήμουν! Πώς να μην είμαι μέσα σε τούτο τον παράδεισο, έλεγα σιωπηλά στον εαυτό μου. Μέσα σε λίγα λεπτά πάλι έτοιμη για το νυχτερινό πλέον κομμάτι!
Φακός στο κεφάλι, μακρυμάνικο και φύγαμε! Το μόνο που έχω να πω … μαγευτικό σκηνικό … φυσούσε απαλά και το θρόισμα των φύλλων μέσα στην ησυχία της νύχτας ήταν σα να μου μιλούσε το ίδιο το δάσος και να με καλωσορίζει! Ένιωθα τη γλυκιά φιλοξενία του και σκεφτόμουν πως δεν έχω κανένα λόγο να φοβηθώ. Άκουγα τα πουλάκια επάνω στα κλαδιά όπου περνώντας τα ανησυχούσα και τους ζητούσα ταπεινά συγνώμη, εξάλλου ήμουν απλά περαστική. Πόσο γαληνεμένη ένιωθα. Κάπως έτσι έφτασα στον επόμενο σταθμό, στη Γιουμουρλού! Χειροκροτήματα που με έκαναν να αντιληφθώ πάλι το ανθρώπινο στοιχείο! Έκανα ξανά τις απαραίτητες διαδικασίες … λίγο νερό, λίγο ψωμί, κόλα και βουρ για Μέγα Ρέμα!! Θεέ μου πόσο ανυπομονούσα να το περάσω! Είχα ακούσει τόσα για αυτό, όπως τις ιστορίες που μας έλεγαν οι παππούδες μας για διάφορα μέρη με ξωτικά! Το λέω με όλη την ταπεινότητα που με διέπει. Έφυγα με πολύ χαρά και ανυπομονησία! Ακόμα και κάποιο μεγάλο ζώο να συναντούσα ήμουν βέβαιη πως δε θα με πειράξει διότι το ένστικτο των ζώων είναι πολύ έντονο και θα καταλάβαινε πως δε θέλω να του κάνω κακό. Και ναι, ήμουν καλά και έτρεχα! Έτσι, άρχισα να κατηφορίζω και να σκέφτομαι μόνο θετικά, η νύχτα με πανσέληνο δημιουργούσε εντυπωσιακές εικόνες, ένα ασημένιο φως έλουζε όλη την πλάση χαρίζοντάς της την αίγλη που της άρμοζε. Πώς να νυστάξω μέσα σε ένα τέτοιο τοπίο; Προσπαθούσα να ρουφήξω όλη αυτή την ενέργεια που σκόρπιζε η ομορφιά της νύχτας. Και ναι, για άλλη μια φορά είπα: “Τζο, πόσο τυχερή είσαι!!!”
Βυθισμένη μέσα στο φιλόξενο σκοτάδι άρχιζα να πλησιάζω χωρίς καλά καλά να το καταλάβω τη Ζαρκαδιά-2!! Ακόμα ένιωθα όμορφα, το σώμα μου δυνατό και η διάθεσή μου ανεβασμένη! Δειλά δειλά ξεπρόβαλε λίγο φως που σήμαινε ότι δε θα αργούσε να ξημερώσει. Φτάνω στο σταθμό, βλέπω τον Αργύρη που με περίμενε για άλλη μια φορά να με φροντίσει και ψάχνω το Μπάμπη ο οποίος μάλλον ξεκουραζόταν. Στενοχωρήθηκα λίγο … ήθελα να τον δω! Άλλαξα, έφαγα, έγινε ανεφοδιασμός πάντα με τη βοήθεια του Αργύρη και ήμουν έτοιμη για το τελευταίο κομμάτι! Και ναι, ήμουν και ένιωθα καλά! Λίγο πριν φύγω να και ο Μπάμπης! Με αγκάλιασαν και έφυγα χαρούμενη και δυνατή.
Το φως της ημέρας πλέον με πλημμύρισε με ζωή και ενέργεια, ένιωθα ευδιάθετη! Συνέχισα με σταθερό ρυθμό για τον τερματισμό! Ναι, σκεφτόμουν την ανηφόρα στο Θεολόγο αλλά όταν τελικά έφτασα μου φάνηκε πιο επίπεδη από ότι την είχα αναγάγει μέσα στο μυαλό μου! Μιλούσα με τους συναθλητές μου, έκανα αστεία στους σταθμούς και στα σημεία ελέγχου και αυτό με έκανε να λέω ότι είμαι καλά! Είχα κρατήσει δυνάμεις και το σώμα μου στάθηκε αντάξιο! Στο δρόμο μου έλεγαν συναθλητές μου … είσαι η Τζο … κατευθείαν στα βαθιά! Έλεγα πόσο δίκιο έχουν, αλλά πετούσα με σώμα και ψυχή και δε με σταματούσε τίποτα! Προς το τέλος, λίγο πριν το χωματόδρομο με έφτασε ο Στύλλας και χάρηκα γιατί είπαμε να τερματίσουμε παρέα! Πραγματικά, δε μπορώ να το πιστέψω πως στεκόμουν και έτρεχα δίπλα δίπλα με αυτόν τον άνθρωπο. Ήμασταν και μαζί με το Χρήστο Τσιλικίδη, τον οποίο γνώρισα εκεί στο δρόμο προς το τέρμα κι έτσι όλοι μαζί φτάσαμε ξανά στο δασικό χωριό, όπου ξεκινήσαμε πριν από αρκετές ώρες. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει και η συγκίνηση ήταν έντονη. Ήθελα να κλάψω σα μωρό αλλά ακούγοντας τις κουδούνες και βλέποντας πάλι τον κόσμο και τη γραμμή τερματισμού, απλά άφησα να με συνοδεύει το τεράστιο χαμόγελο και οι αγκαλιές και τα φιλιά των ανθρώπων … των δικών μας ανθρώπων!
Το ταξίδι τελείωσε αλλά η φλόγα της υπόσχεσης ότι και του χρόνου θα είμαστε και πάλι εδώ σιγοκαίει μέσα μου, δίνοντάς μου τροφή για ακόμα πιο σκληρή δουλειά! Εν κατακλείδι, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις και το ποθείς με όλη σου την ψυχή τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Το ταξίδι μου στο ROUT ήταν ένα μεγάλο σχολείο που θα με συντροφεύει σε όλη μου τη ζωή. Ειλικρινά αξίζει να το ζήσουν όλοι αυτό και θα ήθελα να παροτρύνω όλους εσάς που σκέφτεστε να έρθετε σε αυτό το ταξίδι … απλά τολμήστε το! Αποτελεί ανεξίτηλη εμπειρία ζωής.
Ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου τη διοργάνωση του αγώνα που με αγκάλιασε σα δικό της παιδί, τους συναθλητές μου, τους εθελοντές, διασώστες, τους συνοδούς αλλά και τους δικούς μου ανθρώπους που με φρόντισαν και με ανέχτηκαν!
Με υγεία και του χρόνου πάλι μαζί!
Jo Manta
Photo ©: Babis Giritziotis / GOexperience
